معنی شوره زار در فرهنگ فارسی عمید

زمینی که دارای شوره باشد، زمین پرشوره که در آن گیاه نروید، شورستان، شورسان، شوربوم

معنی شوره زار در لغت نامه دهخدا

شورستان. شورسان. (یادداشت مؤلف). زمینی که دارای شوره باشد. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). کویر. (صحاح الفرس). شورکات. شوره کات. زمین شور. (ناظم الاطباء). زمین پر از شوره که در آن گیاه نروید. شوره زمین. (فرهنگ فارسی معین) :، کف جوادتو چون ابر بهار است راست، زو زده بر شوره زار ژاله چو بر کشتمند.، سوزنی.، باران که در لطافت طبعش خلاف نیست، در باغ لاله روید و در شوره زار خس.، سعدی

معنی شوره زار در فرهنگ واژه مترادف متضاد

شورستان، کویر، نمکزار، متضاد: کشتزار

معنی شوره زار - جستجوی لغت در جدول جو

شوره زار

فرهنگ فارسی عمید

شوره زار(رَ /رِ)

لغت نامه دهخدا

شوره زار

فرهنگ لغت هوشیار

شوره زار

فرهنگ واژه مترادف متضاد

شوره سر

در پزشکی پوسته های ریز که به واسطۀ قارچ های کچلی یا عارضۀ دیگر از پوست سر جدا می شود و در لا به لای موها جا می گیرد

فرهنگ فارسی عمید

شکوفه زار

(شِ / شُ فَ / فِ)

بستانی که دارای شکوفۀ بسیار باشد. (ناظم الاطباء) :
چشم تو گر شد شکوفه بار سزد زآنک
میوۀ جان از شکوفه زار توگم شد.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

پونه زار

(نَ / نِ)

از توابع تهران و دارای معدن زغال سنگ است

لغت نامه دهخدا

شوره خاک

(رَ / رِ)

خاک شوره. خاک شور:
شوره خاکی را کز تخم تهی است
فتح باب از نم مژگان چه کنم.
خاقانی.
کنم از شوره خاک شیرۀپاک
این کرامات بین که من دارم.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

شوره قاع

(رَ / رِ)

شوره زار. شوره زمین:
نه روشن دلی آید از تیره اصلی
نه نیلوفری روید از شوره قاعی.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

شوره ناک

(رَ / رِ)

شوره دار. دارای شوره. (ناظم الاطباء) : سبخه، زمین شوره ناک. (منتهی الارب) :
تن ما یکی خانه دان شوره ناک
که ریزد همی اندک اندکش خاک.
اسدی

لغت نامه دهخدا

شکره دار

(اُ فُ)

نگهبان و مربی مرغان شکاری، صیاد. (فرهنگ فارسی معین) : چون فرسنگی دو رفتند این سه تن بر بالا ایستادند با کدخدا و من و... را با شکره داران گسیل کردند صید را. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 220). به وقت مراجعت سلطان از سومنات یکی از شکره داران او اژدهایی بزرگ را بکشت. (تاریخ جهانگشای جوینی)

لغت نامه دهخدا

خومه زار

(مِ)

دهی است از دهستان بکش بخش فهلیان و ممسنی فارس. واقع در جنوب خاوری فهلیان کنار راه شوسۀ کازرون به فهلیان. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

خوره زاد

(خوَ / خُ رَ)

نام برادر رستم پسر فرخ هرمز سردار معروف ایران به روزگار یزدگرد سوم و از سران ایران بزمان ساسانیان بوده است، پس از کشته شدن رستم سردار نامور ایرانی در جنگ قادسیه این خورزاد یزدگرد را با اسباب و تجملی که داشت ابتدا به اصفهان و از آنجا به کرمان برد و از کرمان بخراسان برد و به شهر مرو اسپهبدی بود نام او ماهویه، او را بدان اسپهبد سپرد. (از فارسنامۀ ابن بلخی چ اروپا ص 112)

لغت نامه دهخدا

گوره دار

(گُو رَ دَ رَ)

دهی است از دهستان آلوت بخش بانۀشهرستان سقز واقع در 24000 گزی باختر بانه و 8000 گزی مرز ایران و عراق. کوهستانی و سردسیر و دارای 55 تن سکنه است. آب آن از چشمه و رود خانه گوره دار است. محصولات جنگلی و مختصر غلات دارد. شغل اهالی زراعت و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

تره زار

(تَرْ رَ / رِ / تَ رَ / رِ)

بستانی که همه جور تره درآ ن کارند و سبزی زار. (ناظم الاطباء). آنجا که بقولات کاشته اند. آنجا که صیفی کارند، آنجا که تره یعنی گندنا کارند:
خواجه در تره زار انسانی
هست از روی ناخوشش کسنی
خانه ای کو بود در او تنها
خانه ای باشد اندر اوکس نی.
ابوبکر خال

لغت نامه دهخدا

گوره زار

(گَرَ)

دهی است جزء دهستان شراء بالا از بخش کمیجان شهرستان اراک واقع در 72 هزارگزی جنوب کمیجان و یکهزارگزی راه عمومی شراء. دامنه و سردسیر و سکنۀ آن 514 تن. آب آن از رود خانه شراء است. محصولش غلات و بنشن و انگور و شغل اهالی زراعت و ژاکت بافی است. نزدیک قریه در دامنۀ کوه شاه زند هفت قبر بزرگ از ازمنۀ خیلی قدیم به جا مانده که به قبر هفت برادران و یا هفت کسان معروف است. در کوه شاه زند غاری وجود دارد که زرتشتیان آن را محل غیبت شاه کیخسرو می دانند. این غار و آن قبور مورد توجه زرتشتیان است. می گویند وقتی کیخسرو از سلطنت کناره گرفت با هفت تن از سرداران شبی را در این حدود گذراند و اصرار کرد که یاران مراجعت کنند، آنان قبول نکردند و صبح آن روز اثری از شاه ندیدند و در نتیجۀ تفحصات زیاد بر اثر سرما و طوفان هلاک شدند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

غوره زار

(رَ / رِ)

جایی که در آن غوره باشد:
ایاز نوشخند او را پسر بود
که دزد غوره زار او شکر بود.
حکیم زلالی (از بهار عجم)

لغت نامه دهخدا

شوره گر

(رَ / رِ گَ)

کسی که شوره می سازد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

گره زار

(گِ رِهْ)

پر از گره، زلف در هم پیچیده. (ناظم الاطباء) :
مشاطه زد به گره زار طره ات ناخن
عجب که عقدۀ دل واشود به آسانی.
ملاطغرا (آنندراج)